Chrzest Święty Jezus powiedział do Apostołów: "Idźcie wiec i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Przez chrzest człowiek rodzi się do życia Bożego. Chrzest jest Paschą, czyli przejściem ze stanu śmierci grzechu do życia w łasce, z niewoli szatana do wolności dzieci Bożych. Chrzest włącza do wspólnoty Kościoła - Ciała Mistycznego Chrystusa - obdarza nadzieją i miłością i otwiera drogę do nieba. Zewnętrznym znakiem chrztu jest polanie wodą głowy przyjmującego sakrament i wymówienie słów: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Chrzest jest pierwszym sakramentem w życiu chrześcijańskim, który gładzi grzech pierworodny i wprowadza do wspólnoty Kościoła. Znaczenie chrztu najlepiej obrazuje liturgia. Rozpoczęcie obrzędu znakiem krzyża jest wyrazem przynależności do Chrystusa. Słowo Boże i egzorcyzm oznaczają przyjęcie wiary Kościoła. Zanurzenie w wodzie lub polanie głowy wodą chrzcielną w chwili wzywania każdej z osób Trójcy Świętej obmywa z grzechów, w tym z grzechu pierworodnego, i daje nowe życie. Poprzez namaszczenie krzyżmem przyjmowane są dary Ducha Świętego. Biała szata symbolizuje duchową czystość i radość, a świeca zapalona od paschału jest światłem Zmartwychwstałego. Po tych obrzędach osoba ochrzczona staje się dzieckiem Bożym i może zwracać się do Boga słowami modlitwy „Ojcze nasz”. Chrzestnym może być osoba wierząca, praktykująca i bierzmowana. Właściwym miejscem udzielania chrztu jest Kościół parafialny, a właściwym czasem sprawowania tego sakramentu – niedzielna Msza Święta. Jeśliby prezbiter lub diakon był nieobecny, a życiu dziecka zagrażało niebezpieczeństwo (np. w szpitalu), chrztu udzielić może każdy człowiek, kierujący się właściwą intencją. Taki chrzest jest ważny, trzeba go potem zgłosić w kancelarii parafialnej oraz dopełnić obrzędów sakramentalnych w Kościele. Potrzebne dokumenty: akt urodzenia dziecka (odpis); wyciąg z aktu ślubu kościelnego rodziców (świadectwo ślubu); dane o rodzicach chrzestnych (imiona, nazwiska, wiek, adres zamieszkania); zaświadczenia z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych o praktykowaniu wiary; przed chrztem zarówno rodzice (o ile stan prawny im na to pozwala) jak i rodzice chrzestni powinni przystąpić do sakramentu pojednania i przyjąć Komunię św. w intencji dziecka;
Bierzmowanie Jezus przed swym publicznym wystąpieniem został „namaszczony” Duchem Świętym. Podobnie Kościół Chrystusowy, zrodzony na krzyżu, otrzymał w dniu Zesłania Ducha Świętego „Moc z wysokości”. Każdy ochrzczony, gdy dorasta, otrzymuje w sakramencie bierzmowania siedem darów Ducha Świętego (mądrość, rozum, rada, męstwo, umiejętność, pobożność, bojaźń Boża). W sakramencie bierzmowania chrześcijanin zostaje powołany do odpowiedzialności za Kościół i za innych ludzi. Jest powołany do apostolstwa i odważnego wyznawania Chrystusa swoim życiem. Dlatego też bierzmowanie nazywane jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Sakrament bierzmowania udzielany jest przez biskupa, choć może on też delegować innego kapłana. Zgodnie z ustaleniami Konferencji Episkopatu Polski, Sakrament Bierzmowania udzielany jest młodzieży szkół średnich. Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to: Namaszczenie olejem znaku Krzyża na czole ochrzczonego. Nałożenie ręki biskupa na jego głowę. Słowa: “Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne. Skutki bierzmowania są następujące:, udoskonala łaskę chrztu ściślej jednoczy nas z Chrystusem, pomnaża w nas dary Ducha Świętego, udoskonala naszą więź z Kościołem, Bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu! Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter, czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina. Obrzędy sakramentu: Obrzędy sakramentu bierzmowania zawsze oznaczały udzielanie się Ducha Świętego bierzmowanemu. Początkami obrzędy te sięgają czasów apostolskich. Apostołowie, bowiem wkładali ręce na ochrzczonych i otrzymywali Ducha Świętego. Biblijny obrzęd sakramentu bierzmowania był krótki. Składał się z modlitwy i włożenia rąk. Do tego istotnego obrzędu Tradycja w III wieku dodała: znak krzyża kreślony na czole i namaszczenie olejem świętym. Za wzorem Apostołów, w pierwotnym Kościele sakramentów chrztu i bierzmowania udzielano w czasie jednej akcji liturgicznej i nazywano je sakramentami wtajemniczenia chrześcijańskiego. Do wtajemniczenia należała także pierwsza Komunia św. W Tradycjach Apostolskich św. Hipolita Rzymskiego te trzy sakramenty stanowią jeszcze jedną całość. W wyniku odnowy liturgicznej, obecne obrzędy sakramentu bierzmowania są następujące: przedstawienie kandydatów biskupowi; przemówienie biskupa do kandydatów, uwzględniające wszystkich wiernych obecnych; odnowienie przyrzeczeń chrzestnych; modlitwa biskupa o dary Ducha Świętego, z wyciągniętymi rękami nad kandydatami; udzielenie sakramentu bierzmowania każdemu kandydatowi z osobna; modlitwa powszechna; błogosławieństwo końcowe. Nakładanie rąk na głowę jest gestem biblijnym (Rdz 48, 14; Kpł 9, 22; Lb 8,10; 27, 25…), który w liturgii należy do najstarszych obrzędów. W sakramencie bierzmowania włożenie ręki biskupa na głowę kandydata oznacza iż Duch Święty udziela mu się jako niewymowny Dar. W Dziejach Apostolskich czytamy, że Apostołowie wkładali ręce na ochrzczonych i otrzymywali Ducha Świętego (Dz 8, 15-17; 19, 5-6). Krzyż jest świętym znakiem odkupienia (Koi l, 20) i wiary świętej (l Kor 1,17). Jest pieczęcią, którą nosi na sobie każdy, kto służy Bogu (Ap 7,4). Wśród symboli chrześcijańskich zajmuje naczelne miejsce. Kreślenie znaku krzyża na czole bierzmowanego oznacza, że ma on prawo i obowiązek wyznawania swojej wiary świętej, która jest jego chlubą i nie powinien się jej wstydzić lecz odważnie ją wyznawać i bronić jej. Naznaczenie krzyżem zobowiązuje bierzmowanego do pewnej dyscypliny osobistej, polegającej na prowadzeniu swojego życia zgodnie z wymogami Ewangelii. Krzyżmo święte jest oliwą zmieszaną z balsamem i poświęconą uroczyście przez biskupa we Wielki Czwartek, podczas tzw. Mszy Krzyżma. Nazwa Krzyżmo wywodzi się z Imienia: Chrystus (Christus – Chrisma – Krzyżmo) Symbolizuje Chrystusa, w którym człowieczeństwo złączone jest z Bóstwem. Namaszczenie świętym olejem symbolizuje upodobnienie bierzmowanego do Chrystusa. Podobieństwo to jest niezniszczalne i nosi nazwę znamienia Pańskiego lub pieczęci. Sprawcą tego podobieństwa i zjednoczenia z Chrystusem jest Duch Święty. Stąd bierzmowany przez to święte namaszczenie ma pełne prawo do nazwy “chrześcijanin” czyli należący do Chrystusa i Jego Kościoła. Oliwa w zastosowaniu liturgicznym symbolizuje Ducha Świętego, który jest źródłem darów nadprzyrodzonych. On przy chrzcie w Jordanie zstąpił na Jezusa i uczynił Go Chrystusem, to znaczy Namaszczonym czyli Mesjaszem. Namaszczenie bierzmowanego oznacza umocnienie chrzestnych więzi z Chrystusem. Balsam uzyskuje się z pewnego gatunku tropikalnego rododendronu przez nacięcie skóry. W takim sposobie uzyskiwania balsamu św. Ambroży dostrzega obraz łask wypływających z przebitego boku Chrystusa. Oprócz właściwości leczniczych, balsam posiada bardzo miły zapach. Przy poświęcaniu Krzyżma miesza się balsam z oliwą, by symbolizował ludzi, którzy udoskonaleni w sakramencie bierzmowania roztaczają w swoim środowisku miły aromat cnót chrześcijańskich. Św. Paweł mówi, aby bierzmowani chrześcijanie byli miłą Bogu wonnością Chrystusa (2 Kor 2, 15). Potrzebne dokumenty: metryka chrztu zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji oraz opinia katechety; udokumentowane praktyki religijne w indeksie bierzmowanego; w przypadku osób starszych - świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej. Ważnym warunkiem jest przygotowanie do Sakramentu. W tym czasie młodzież uczestniczy w konferencjach i rekolekcjach, nabożeństwach oraz Mszach św. Ponadto uczestniczy aktywnie w liturgii poprzez podejmowanie posługi lektora, w miarę możliwości kantora oraz służbę ministranta.
Małżeństwo „(...) dlatego opuści człowiek swego ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą dwoje jednym ciałem. A tak nie są już dwoje, ale jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela" (Mk 10, 7-9). Małżeństwo, związek kobiety i mężczyzny, jest obrazem miłości Chrystusa i Kościoła zrodzonego na krzyżu. Małżeństwo jako sakrament zawierają sami narzeczeni, a kapłan tylko odbiera od nich przysięgę, potwierdza zawarty związek w imieniu Kościoła i błogosławi. W obrzędzie sakramentu małżeństwa najważniejsza jest przysięga, która składają sobie narzeczeni wobec Boga na ręce kapłana w obecności przynajmniej dwóch świadków: „Ja (N) biorę ciebie (N) za żonę (męża) i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci”. Narzeczeni powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej przynajmniej na 3 miesiące przed planowanym terminem ślubu. Potrzebne dokumenty: metryka Chrztu św. - ważna 3 miesiące; świadectwo Bierzmowania; świadectwo ukończenia szkolnej katechizacji przedmałżeńskiej dowód osobisty; zaświadczenie stwierdzające stan wolny z USC - ważne 6 miesięcy (gdy zawierany jest ślub tzw. konkordatowy); w przypadku, gdy kandydaci do Sakramentu małżeństwa mają już ślub cywilny, należy dostarczyć akt zawarcia takowego małżeństwa z Urzędu Stanu Cywilnego; narzeczeni, po zgłoszeniu się w kancelarii, zobowiązani są uczestniczyć w kursie przedślubnym oraz w przynajmniej trzech spotkaniach w poradni rodzinnej, podać imię i nazwisko, wiek oraz adres dwóch świadków ślubu. świadkowie muszą być osobami pełnoletnimi i w pełni praw obywatelskich. Zalecamy, aby świadkowie byli osobami wierzącymi i praktykującymi, czyli mogli przystępować do sakramentów https://cpp-metanoia.com/ - Centrum Psychologiczno - Pastoralne "Metanoia". Centrum to prowadzi weekendowe spotkania dla Narzeczonych w ramach przygotowań do Małżeństwa. W przypadku, gdy narzeczeni z powodów zawodowych lub czasowych nie mogą uczestniczyć w miesiącznych spotkaniach, warto rozpatrzyć taką ofertę spotkania. Centrum "Metanoia" posiada swoje siedziby w Płocku i Ciechanowie.
Namaszczenie chorych „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary niech będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (JK 5, 14-15). Przez namaszczenie chorych i modlitwę kapłana Kościół poleca chorych Chrystusowi, aby ich podźwignął i zbawił (por. Jk 5,14-15; KK 11). „Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeśli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy” (Sakramenty chorych nr 6). Według Katechizmu Kościoła katolickiego „pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości” (KKK 1520). Chory dzięki łasce tego sakramentu „przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, za których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu” (KKK 1522). Na społeczny i eklezjalny charakter namaszczenia chorych wskazuje zwyczaj gromadzenia się wiernych wokół chorego przyjmującego sakramenty święte. Ten zwyczaj wspólnej modlitwy przy łóżku chorego zachęcamy podtrzymywać. Prosimy pamiętać, że namaszczenie chorych nie jest sakramentem dla umierających, ale przeznaczone jest dla tych, którzy znajdują się stanie ciężkiej i niebezpiecznej choroby. Do przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych zachęcamy także osoby w podeszłym wieku, choćby nie występowały u nich objawy rozpoznanej choroby (Sakramenty chorych nr 11; por. KPK kan. 1004 § 1). Zachęcamy też wiernych do noszenia symboli religijnych np. medalika, krzyżyka, (znaku religijnego w formie plakietki na szybie samochodu), które w razie wypadku byłyby znakiem ich wiary i przynależności do Kościoła a tym samym ułatwiały szafarzowi ewentualne udzielenie sakramentów w niebezpieczeństwie śmierci. Dobrym zwyczajem jest noszenie przez kierowców kartki z prośbą o wezwanie kapłana w razie poważnego wypadku i zagrożenia życia. Doświadczenie potwierdza, że postawa człowieka wobec choroby i sakramentu namaszczenia wiąże się ściśle z całym jego dotychczasowym życiem religijnym. Wierni często przystępujący do sakramentu pokuty i Komunii świętej zwykle sami proszą o sakrament namaszczenie chorych. Natomiast ci, którzy zaniedbują praktyki religijne, zwłaszcza przyjmowanie sakramentów, wymagają najpierw ewangelizacji, aby doprowadzić ich do prawdziwego nawrócenia i rozumienia znaczenia sakramentów w czasie choroby i starości. Wiernych udających się na leczenie do szpitala, a zwłaszcza przed poważną operacją, zachęcamy, aby, jeśli to możliwe, przyjęli sakrament pokuty i namaszczenia w parafii. Jeśli tego nie uczynią, powinni o te sakramenty prosić kapelana szpitala. Przy sprawowaniu sakramentu namaszczenia chorych nie stosuje się kryterium wieku. Wszyscy proszący o sakrament powinni być „odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni” (KPK kan. 1002), czyli w stanie łaski uświęcającej. Przypominamy o możliwości powtarzania sakramentu namaszczenia wtedy, gdy „chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2). KOMU UDZIELA SIĘ SAKRAMENTU NAMASZCZENIA? „Z wielką gorliwością i pilnością należy udzielać tego sakramentu wiernym, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszłego wieku” (Sakramenty chorych nr 8; por. KL 73). „Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba” (Sakramenty chorych nr 10). „Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba” (Sakramenty chorych nr 11). „Dzieciom również należy udzielać namaszczenia chorych, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie” (Sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1004 § 1). Dotyczy to zwłaszcza dzieci, których życie jest poważnie zagrożone np. przez nieuleczalne choroby (np. nowotworowe). Odpowiednio przygotowane przez rodziców i kapłana mogą świadomie i owocnie przyjąć ten sakrament duchowego umocnienia (Sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1005). „Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2; por. Sakramenty chorych nr 9). Jednak nie należy udzielać go zbyt często, jeśli nie zachodzi prawdziwa konieczność. „Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni” (Sakramenty chorych nr 14). „Sakramentu należy udzielić chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili” (KPK kan. 1006). „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela” (Sakramenty chorych nr 15). Umarłym nie udziela się żadnego sakramentu. GDZIE I KIEDY MOŻNA PRZYJĄĆ SAKRAMENT NAMASZCZENIA? W kościele - np. po Mszy Świętej, udając się do zakrystii. W domu - jeśli jest taka potrzeba, bądź po rekolekcjach Adwentowych lub Wielkopostnych. Na każde wezwanie - w razie zagrożenia życia kapłan o każdej porze uda się z posługą sakramentalną do chorego. Przygotowanie: W pokoju chorego należy przygotować stół w takim miejscu, aby chory mógł go widzieć, zapalone świece, wodę święconą i kropidło, talerzyk z watą, solą i kawałkiem chleba (do oczyszczenia palców z oleju świętego). Jeżeli chory przystępuje do Komunii Świętej, należy także przygotować szklankę z wodą i łyżeczką.
Spowiedź Święta W dzień powszedni - przed Mszą Św. W niedziele i święta - przed Mszą św. I Piątek miesiąca - w trakcie Wystawienia Najświętszego Sakramentu i Mszy św. - godz. przed Mszą św. pogrzeb - 20 minut przed Mszą św. żałobną Z Katechizmu Kościoła Katolickiego: 1441 Tylko Bóg przebacza grzechy. Ponieważ Jezus jest Synem Bożym, mówi o sobie: "Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów" (Mk 2, 10), i wykonuje tę Boską władzę: "Odpuszczone są twoje grzechy" (Mk 2, 5; Łk 7, 48). Ponadto, na mocy swego Boskiego autorytetu, Jezus daje tę władzę ludziom, by ją wykonywali w Jego imieniu. 1442 Chrystus chciał, by cały Jego Kościół w modlitwie, życiu i działaniu był znakiem i narzędziem przebaczenia i pojednania, które On nabył dla nas za cenę swojej Krwi. Wykonywanie władzy odpuszczania grzechów powierzył jednak Chrystus władzy apostolskiej, której została zlecona "posługa jednania" (2 Kor 5,18). Apostoł jest posłany "w imię Chrystusa", przez niego "sam Bóg" wzywa i prosi: "Pojednajcie się z Bogiem!" (2 Kor 5, 20). Spowiedź św. to spotkanie z miłosiernym Bogiem, który chce mi przebaczyć, bo kocha mnie jak Ojciec. W konfesjonale mogę na nowo odzyskać pokój wewnętrzny serca i zacząć coś od nowa.... Warunki dobrej spowiedzi Rachunek sumienia. Żal za grzechy. Mocne postanowienie poprawy. Szczera spowiedź. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Modlitwa przed spowiedzią Panie Jezu, chce Ci wyznać z całą szczerością wszystkie moje grzechy. Dlatego proszę Cię, daj mi Twego Ducha, aby oświecił moje serce i rozum, abym przypomniał sobie wszystko zło, jakiego się dopuściłem od ostatniej spowiedzi św. w moich słowach, myślach, uczynkach i zaniedbaniach. Amen. Modlitwa po spowiedzi Dziękuję Ci, Panie Jezu, za łaskę pojednania z Tobą. Daj mi jeszcze odwagę i moc, bym umiał przeprosić, naprawić i zadośćuczynić moim bliskim to wszystko, czym ich skrzywdziłem. Dzięki Ci, Jezu, za odpuszczenie moich grzechów. Ty wiesz, że pomimo moich upadków, kocham Cię bardzo i chcę być blisko Ciebie. Dziękuję Ci za łaskę udzieloną mi w tym sakramencie, która mnie umacnia do walki z grzechem. Amen. Warunki Sakramentu Pokuty – Warunki dobrej spowiedzi 1. Rachunek sumienia Celem Rachunku Sumienia jest przygotowanie chrześcijanina do przyjęcia sakramentu pokuty. Nie należy traktować go jako spisu złych uczynków i przewinień. Trzeba odkryć również przyczyny nagannego postępowania, żeby móc je wyeliminować w przyszłości. Ważne jest także, aby człowiek, który wykonuje rachunek sumienia, był wobec siebie uczciwy, a nie pobłażliwy oraz nazywał zło po imieniu. Owa uczciwość dotyczy również dostrzegania swoich zalet i dobrych uczynków. Rachunek sumienia jest więc całościowym spojrzeniem na własne życie. Głównym odniesieniem w ocenie własnego zachowania powinny być słowa i czyny samego Jezusa Chrystusa. Katechizm Kościoła Katolickiego zaleca, aby rachunek sumienia był przeprowadzony w świetle Słowa Bożego. Najbardziej nadają się do tego teksty, których należy szukać w Dekalogu i w katechezie moralnej Ewangelii i Listów Apostolskich: w Kazaniu na Górze i pouczeniach apostolskich (KKK 1454). Św. Ignacy Loyola, założyciel zakonu jezuitów, zalecał codzienny rachunek sumienia jako ćwiczenie duchowe. Celem takiej praktyki jest uzyskanie większej kontroli nad własnym postępowaniem i w konsekwencji unikanie grzechów ciężkich. Rachunek sumienia powinien być poprzedzony i zakończony modlitwą. Rachunek Sumienia może być: - z całego życia, bądź z dłuższego okresu życia. Zaleca się, by tę formę stosować przed pierwszą spowiedzią przed zawarciem Sakramentu małżeństwa i przyjęciem święceń, ale też przed podjęciem ważnych decyzji życiowych - od ostatniej spowiedzi, praktykowany przeważnie w codziennym życiu, gdzie rozliczamy się z sumieniem od czasu ostatniej spowiedzi - szczegółowy, dotyczący konkretnej wady, postanowienia lub grzechu, który się powtarza. Modlitwa przed rachunkiem sumienia Wszechmogący i miłosierny Boże, oświeć mój umysł, abym poznał grzechy, które popełniłem, i odmień moje serce, abym szczerze nawrócił się do Ciebie. Niech Twoja miłość zjednoczy mnie ze wszystkimi, którym wyrządziłem krzywdę. Niech Twoja dobroć uleczy moje rany, umocni moją słabość. Niech Duch Święty obdarzy mnie nowym życiem i odnowi we mnie miłość, aby w moich czynach zajaśniał obraz Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen. Modlitwa po rachunku sumienia Boże mój Ojcze wiem, że mnie kochasz, że obdarzyłeś mnie niezliczonymi dobrodziejstwami i przeznaczyłeś do życia wiecznego. Po zbadaniu stanu swego sumienia szczerze boleję, bo jestem niewdzięcznym Twym dzieckiem: przekraczałem świadomie i dobrowolnie Twoje nakazy, popadając w liczne grzechy. Bardzo żałuję, że tak postępowałem, wyrzekam się grzesznego postępowania, chcę na nowo kochać Ciebie ponad wszystko, chcę szczerze wyznać wszystkie moje grzechy i poprawić się, licząc na Twoją łaskę. Wracając do Ciebie, chcę ufnie trwać w społeczności Twojego Kościoła, we wspaniałej społeczności świętych obcowania. 2. Żal za grzechy Należy on do tzw. aktów penitenta (łac. paenitens – pokutujący) i zajmuje wśród nich pierwsze miejsce według Katechizmu Kościoła Katolickiego. Powinien być poprzedzony rachunkiem sumienia. Sobór Trydencki określił żal za grzechy jako: Ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości. (KKK 1451). Człowiek, który żałuje złego postępowania, zwraca się ponownie ku Bogu. Żal za grzechy uważany jest za najważniejszy warunek spowiedzi. Jest on konieczny, aby Bóg przebaczył człowiekowi. Jeśli człowiek nie żałuje za grzechy, to spowiedź jest nieważna, nawet jeśli kapłan udzielił nam rozgrzeszenia. Wyróżnia się: - żal doskonały, mający swoje źródło w miłości do Boga - żal niedoskonały, wynikający z innych pobudek np. lęku przed karą. Jest on wystarczający do ważności sakramentu, czyli żeby Bóg wybaczył nam grzechy. Żal doskonały (contritio) - zwany także „żalem z miłości”, gdyż wypływa z miłości do Boga. Taki żal odpuszcza grzechy powszednie, ale przynosi także przebaczenie grzechów śmiertelnych, pod warunkiem, że osoba, która żałuje, postanawia przystąpić do spowiedzi, gdy tylko będzie miała taką możliwość. Przykładem takiego żalu doskonałego jest postawa nawróconej grzesznicy, która łzami obmyła stopy Jezusa, a następnie namaściła je olejkiem. Wówczas Chrystus rzekł do Szymona, faryzeusza, w którego domu przebywał: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje». Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». (Łk 7,44-48) Żal niedoskonały (attritio) - Jest darem Bożym, efektem poruszenia Ducha Świętego. Jest to postawa skruchy, która nie rodzi się z miłości do Boga, ale wypływa z innych motywów np. rozważania zła, brzydoty grzechu oraz strachu przed karą Bożą. W przeciwieństwie do „żalu doskonałego” taki żal sam w sobie nie może przynieść przebaczenia grzechów ciężkich. Przykładem takiego żalu niedoskonałego jest żal syna marnotrawnego, który wrócił do ojca, gdyż cierpiał głód i niedostatek: Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. (Łk 15,17-19). 3. Mocne postanowienie poprawy To owoc szczerego żalu za grzechy. Postanowienie poprawy jest postanowieniem, że zrobimy wszystko, aby dany grzech się nie powtórzył. Wiąże się to też z zerwaniem z tym, co powoduje złe postępowanie np. nieodpowiednim towarzystwem. Jest to decyzja pracy nad sobą, która obejmuje nie tylko unikanie grzechu, ale także czynienie jak najwięcej dobra. Poprawa życia jest możliwa dla każdego człowieka. Jest owocem szczerego żalu za grzechy. Mocne postanowienie poprawy jest postanowieniem, że zrobimy wszystko, aby dany grzech się nie powtórzył. Powinno być zatem konkretne – dotyczyć szczegółowo określonych grzechów. Najpierw skupiamy się na jednym z nich, staramy się go wyeliminować z naszego postępowania, a kiedy sobie poradzimy z tym zadaniem, przechodzimy do następnego. Można ułożyć sobie plan i realizować go metodą małych zwycięstw, poczynając od grzechu, który najdotkliwiej ciąży nam na sumieniu albo tego, który jest źródłem innych. Ważna jest również proporcjonalność do winy oraz realność wykonania postanowienia. Świadoma decyzja pracy duchowej wiąże się także z zerwaniem ze wszystkim, co człowieka do grzechu prowadzi, np. z nieodpowiednim towarzystwem. Postanowienie poprawy obejmuje nie tylko unikanie grzechu, ale także chęć czynienia jak najwięcej dobra – człowiek, który postanawia poprawę, wybiera dobro. Ten wybór musi być jednak szczery; nie może być tylko pustą deklaracją wobec spowiednika. Gotowość do przemiany życia powinna narodzić się w sercu grzesznika. Jeśli takiej gotowości nie ma, to spowiedź jest nieważna, nawet jeśli ksiądz wypowiedział nad wierzącym słowa rozgrzeszenia. W takiej sytuacji penitent dodatkowo obciążył się grzechem kłamstwa oraz grzechem znieważenia Sakramentu. Zmiana życia, choć trudna, jest możliwa dla każdego człowieka. Osoba, która się jej podejmuje, powinna być cierpliwa i wspierać się modlitwą. 4. Szczera spowiedź Szczera spowiedź polega na wyznaniu wobec kapłana wszystkich grzechów, które przypomnieliśmy sobie, robiąc rachunek sumienia, czyli zarówno grzechów ciężkich, jak i powszednich. W czasie spowiedzi powinno się również wyjawić motywy swojego postępowania. Ukrywanie grzechów przed księdzem czyni spowiedź nieważną. Należy również pamiętać, że spowiednik jest tylko pośrednikiem, a w rzeczywistości spotkanie przy konfesjonale, jest spotkaniem z samym Jezusem. Spowiedź jest pojednaniem z Bogiem, ale to człowiek bierze odpowiedzialność za własne grzechy, przyznaje się do nich, a przez to na nowo otwiera się na Boga oraz Kościół. Miejscem właściwym przyjmowania spowiedzi jest kościół lub kaplica. Każdy katolik ma obowiązek przystąpienia do spowiedzi co najmniej raz w roku. Spowiedzią bywa nazywany także cały sakrament pokuty. Spowiedź prywatna Spowiedź osobista (zwana również prywatną/indywidualną/uszną) jest uznawana przez Kościół za najbardziej wymowną formą pojednania z Bogiem i Kościołem. Jedynie niemożliwość fizyczna lub moralna zwalnia od takiej spowiedzi. Spowiedzi nie należy przyjmować poza konfesjonałem, z wyjątkiem uzasadnionej przyczyny. W razie konieczności i jeżeli duchownego katolickiego nie ma na miejscu, katolicy mogą iść do spowiedzi do kapłana prawosławnego. Na spowiedzi należy wyznać kapłanowi wszystkie grzechy śmiertelne, których spowiadający się są świadomi. Grzechy ciężkie, których penitent nie wyzna, nie zostaną mu bowiem odpuszczone. Z kolei wyznawanie grzechów powszednich jest jak najbardziej przez Kościół zalecane, bowiem regularne spowiadanie się z nich pomaga nam kształtować wiernemu sumienie i walczyć ze złymi skłonnościami. Należy pamiętać też, że przy wyznawaniu grzechów ważne są okoliczności i ilość sytuacji, w których dany grzech się popełniło. Grzech ciężki, śmiertelny musi spełniać 3 warunki: być świadomie i dobrowolnie popełniony oraz dotyczyć materii ciężkiej (grzechy przeciwko Bogu, życiu i seksualności). Zmiana jednego z tych warunków stanowi pewną okoliczność łagodzącą. Weźmy dla przykładu przykazanie V - nie zabijaj. Przekroczenie go skutkuje śmiercią człowieka. Ale inną wagę ma zabójstwo z premedytacją a inną zabicie agresora, gdy bronimy życia swojego, swoich najbliższych czy walczymy w obronie wolności Ojczyzny, a jeszcze inną, gdy śmierć nastąpi w wyniku niezawinionego przez nas wypadku. Stąd też ukazanie okoliczności grzechu jest sprawą ważną. Tajemnica Spowiedzi: Spowiednik jest zobowiązany do zachowania absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów wyznanych przez penitenta. Nie może on wykorzystywać żadnych wiadomości o ich życiu, jakie uzyskał w czasie spowiedzi. Tajemnica ta nie dopuszcza żadnych wyjątków. Jest nazywana “pieczęcią sakramentalną”. Kościół przewiduje surowe kary dla kapłana, który złamie tajemnicę spowiedzi. Tajemnica spowiedzi obowiązuje także osoby trzecie, które poznały jej treść zarówno przypadkowo, jak i nieprzypadkowo (np. tłumacze). Spowiedź publiczna Przez spowiedź publiczną/powszechną można rozumieć początkową część Mszy świętej w Kościele rzymskokatolickim, kiedy kapłan i zgromadzeni wierni odmawiają następującą formułę: Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam, bracia i siostry że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze Dziewicę, wszystkich Aniołów i Świętych, i was bracia i siostry o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego. Jest to jednak wyłącznie akt pokuty wiernych, a wypowiedzenie tych słów nie niesie za sobą rozgrzeszenia. Równocześnie jednak spowiedzią publiczną/powszechną nazywa się wspólnotową celebrację z ogólną spowiedzią i ogólnym rozgrzeszeniem. Do takiej spowiedzi, określanej także absolucją zbiorową, dochodzi w szczególnych przypadkach. Jej konieczność może zaistnieć, gdy zachodzi niebezpieczeństwo śmierci, a kapłan (lub kapłani) nie ma czasu wysłuchać wyznania grzechów każdego z wiernych. Może mieć miejsce również wtedy, gdy jest za dużo penitentów, a za mało spowiedników w danym czasie i miejscu. Trzeba pamiętać jednak, że po otrzymaniu generalnego rozgrzeszenia wierni muszą się wyspowiadać indywidualnie, gdy tylko będą mieli do tego okazję. Sama ocena, czy zachodzą warunki wymagane do ogólnego rozgrzeszenia, leży w rękach biskupa diecezjalnego. Równocześnie duży napływ wiernych z okazji świąt bądź pielgrzymek nie jest zaliczany do owej szczególnej konieczności. Spowiedzi publicznej nie należy mylić ze spowiedzią generalną, która jest spowiedzią indywidualną, w trakcie której wierny wyznaje swoje grzechy popełnione w ciągu całego życia. 5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu to piąty, czyli ostatni, warunek dobrej spowiedzi. Stanowi zatem zwieńczenie i dopełnienie sakramentu pokuty i pojednania. Zadośćuczynienie jest naprawieniem zła, które zostało przez grzesznika wyrządzone. Przede wszystkim należy podjąć konkretne działania, które będą wynagrodzeniem bliźniemu za krzywdy, których doznał z naszej strony np. należy oddać skradzione pieniądze bądź przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony i przeprosić za wypowiedziane oszczerstwa. W powszechnym rozumieniu zadośćuczynienie obejmuje pokutę nałożoną przez kapłana, ale trzeba zaznaczyć, że owa zadana pokuta jest wyłącznie symboliczną formą zadośćuczynienia. Każdy grzesznik, zgodnie z własnym sumieniem i wolą, powinien zdecydować, czy zadana pokuta jest naprawdę wystarczająca, i czy nie warto zrobić czegoś od siebie (poza pokutą nałożoną). Każdy grzech osłabia relację człowieka z Bogiem. Zadośćuczynienie potrzebne jest zatem, aby w pełni odzyskać zdrowie duchowe. Niektóre formy pokuty, np. modlitwy, jałmużny, służby bliźniemu, dobrowolnego wyrzeczenia, pomagają upodobnić się do Chrystusa; wiążą się z Jego naśladowaniem i sprawiają, że człowiek staje się lepszy. Ponadto samo zadośćuczynienie dokonane może być tylko dzięki Jezusowi. Sam człowiek nie może z siebie nic uczynić, ale wszystko możemy w Tym, który nas umacnia (Flp 4, 13). Zadośćuczynienie jest dowodem, że człowiek faktycznie pragnie zmiany swojego postępowania. Ma ono charakter obligatoryjny, jest obowiązkowe i świadczy o prawdziwym nawróceniu serca grzesznika. Konieczne jest zatem szczere zaangażowanie. Powinno być również adekwatne i proporcjonalne do popełnionego grzechu. Człowiek powinien zadośćuczynić należy w jak najkrótszym czasie od spowiedzi. Rodzaje grzechów: I. GRZECHY CUDZE (9 rodzajów). Grzech cudzy popełnia ten, kto innych naraża na grzech. Te grzechy zdarzają się bardzo często i popełnia je każdy człowiek wtedy, gdy: Pobudza do grzechu, np. przez nieskromny ubiór, rozgniewanie, złe mówienie, złe zachowanie itp. Radzi do grzechu, np. do złodziejstwa Nakazuje popełnić grzech, np. dzieciom, domownikom, podwładnym Milczy na grzech bliźniego, np. żeby mieć spokój. Zezwala popełnić grzech, np. podwładnym lub domownikom. Pomaga popełnić grzech, np. przy rabunku Nie karze grzechu, np. popełnionego przez dzieci, podwładnych Broni grzechu popełnionego przez kogokolwiek Pochwala grzech popełniony przez kogokolwiek II. GRZECHY GŁÓWNE (7 rodzajów). Są to najbardziej niebezpieczne grzechy, ponieważ burzą w zasadniczy sposób moralność, przeradzając się łatwo w groźne i trudno uleczalne nałogi. Te właśnie grzechy i nałogi prowadzą do najcięższych zbrodni, np. zabójstwa, bałwochwalstwa, do utraty wiary, do samobójstwa. Należy więc te grzechy szczególnie śledzić w swoim postępowaniu, aby każdy z nich w zarodku likwidować: Pycha – jest to wynoszenie się ponad innych: w myślach, w mowie i w czynie. Człowiek pyszny łatwo odmówi posłuszeństwa Bogu i Kościołowi… Chciwość – ujawnia się u człowieka jako pogoń za niesprawiedliwym zyskiem i jako skąpstwo. Zazdrość – rodzi niechęć do ludzi, którym się dobrze powodzi, którzy są ubogaceni darami naturalnymi. Tym właśnie ludziom próbuje zazdrośnik zaszkodzić, np. przez zniesławienie… Nieczystość – (por. VI przykazanie Boże). Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu – ktokolwiek je ponad miarę, staje się chory, ociężały i zmysłowy. Picie alkoholu w celu upicia się jest grzechem ciężkim. Gniew – zdarza się najczęściej u pyszałków. Człowiek, który lekceważy tę skłonność u siebie – dopuszcza się wielu grzechów niesprawiedliwości przez zniewagi, rozsiewanie strachu, niszczenie przyjaźni i majątku… itp. Lenistwo – jest najbardziej niebezpieczne w dziedzinie własnego uświęcenia, np. przez zaniedbywanie praktyk religijnych… Innym przejawem lenistwa jest lekceważenie swoich obowiązków, np. przez opuszczenie lub złe wykonanie… III. GRZECHY PRZECIW DUCHOWI ŚWIĘTEMU (6 rodzajów). Ktokolwiek lekceważy te grzechy, nie może się nigdy dobrze wyspowiadać. Trzeba więc najpierw te grzechy przeciw Duchowi Świętemu starannie poznać, codziennie nad nimi czuwać i do końca swojego życia wykluczyć. Należy też pamiętać, że sam Jezus powiedział, iż te grzechy nigdy nie będą wybaczone przez Boga: Grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego – ktokolwiek z pełną świadomością planuje popełnić grzech ciężki, licząc na przebaczenie w Sakramencie Pokuty – popełnia grzech przeciw Duchowi Świętemu Wątpić o łasce Bożej, np. grzesznik uświadamia sobie wiele ciężkich zbrodni, które popełnił. Uważa, że nie zasługuje na przebaczenie Boże i rezygnuje z tej łaski. Jakiejś prawdzie chrześcijańskiej sprzeciwiać się, np. tej, że Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre czyny wynagradza, a za złe karze Bliźniemu łaski Bożej zazdrościć. Zdarza się to najczęściej takim ludziom, którzy przez dłuższy czas są skłóceni z Bogiem. Drażni ich ludzka pobożność i zwalczają wszelkie praktyki religijne. Zatwardziałość wobec natchnień Ducha Świętego, np. lekceważenie natchnień Ducha Świętego do dobrych uczynków, do Spowiedzi świętej… itp. Odkładanie pokuty aż do śmierci, np. żyje ktoś w ciężkim grzechu i daje posłuch szatanowi, który zapewnia go, że przed śmiercią jeszcze się nawróci IV. GRZECHY WOŁAJĄCE O POMSTĘ DO NIEBA (4 rodzaje). Są to grzechy związane w życiem i niesprawiedliwością społeczną: Umyślne zabójstwo – najczęstszą zbrodnią w obecnych czasach jest mordowanie dzieci nie narodzonych. Zbrodniarzami w tej materii są: lekarze, położne, rodzice, pielęgniarki i ci wszyscy, którzy do tej zbrodni zachęcali, radzili, zmuszali lub nie przeszkodzili. Grzech sodomski – są to grzechy nieczyste przeciwne naturze, np. homoseksualizm Uciskanie ubogich, wdów i sierot. Jest to grzech wielkiej niesprawiedliwości, którą trzeba koniecznie naprawić przed Spowiedzią świętą lub jak najprędzej po niej. Zatrzymywanie zapłaty pracownikom – chodzi o niesprawiedliwe wynagrodzenie, płacenie alkoholem, nierządem lub czymś niegodziwym. Ociąganie się z zapłatą za pracę… itp. V. GRZECHY ZANIEDBANIA. Są to zaniedbane dobre uczynki, które każdy chrześcijanin powinien codziennie spełniać: jedne z obowiązku, a niektóre w duchu pokuty i dla doskonalenia w miłości: Zaniedbywane uczynki miłosierdzia a) względem duszy (7 rodzajów) Nie upominałem grzeszących. Nie pouczałem nie umiejących. Wątpiącym nie użyczyłem dobrej rady. Nie pocieszałem strapionych. Nie chciałem krzywdy cierpliwie znosić. Nie chciałem urazów chętnie darować. Nie modliłem się ani za żywych, ani za zmarłych. b) względem ciała (7 rodzajów) Nie nakarmiłem głodnego. Nie napoiłem spragnionego. Nie użyczyłem gościny komuś w wielkiej potrzebie. Nie wspomogłem kogoś w wielkiej potrzebie. Nie starałem się o więźniów, np. kogoś z bliskich. Nie odwiedzałem chorych, starych (rodziców, krewnych, znajomych…). Przyczyniłem się do niegodziwego pogrzebu, zwłaszcza kogoś z rodziny. c) Rozwój duchowy (lenistwo duchowe) Zaniedbywałem najprzedniejsze dobre uczynki: modlitwę. post, jałmużnę. Nie starałem się o dary Ducha Świętego: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej. Nie ubiegałem się o cnoty: 7 cnót głównych, 4 cnoty kardynalne, 3 cnoty Boskie. Nie starałem się uzyskać odpustu zupełnego. Nie pogłębiałem swojej wiary przez czytanie Pisma Świętego i lektury religijnej… Trwoniłem czas na nieużyteczne lub szkodliwe zajęcia. np. oglądanie niebezpiecznych programów telewizyjnych, długie zabawy, plotki…
Pierwsza Komunia Święta Komunia św. jest pierwszym celem sakramentu Eucharystii: „Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli ktoś będzie spożywał ten chleb, żyć będzie na wieki. A chleb, który ja dam, to ciało moje za życie świata” (J 6, 51). Eucharystia jest sakramentem na co dzień. Lecz żeby mieć dostęp do tego chleba, potrzebne jest przygotowanie, czyli wtajemniczenie do chrześcijańskiej społeczności. Dlatego można powiedzieć, że Eucharystia jest szczytem inicjacji chrześcijańskiej. Jest ona, obok chrztu i bierzmowania, zgodnie z wielowiekową tradycją Sakramentem Wtajemniczenia. Znaczenia sakramentu Jezus powiedział: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który ja dam, jest moje ciało, wydane za życie świata. (J 6, 51). Uczta, w czasie której uczniowie Chrystusa powtarzali Jego słowa i spożywali chleb i wino przemienione w Jego Ciało i Krew, początkowo nazywana była Łamaniem Chleba. Stopniowo została ona połączona z lekturą Słowa Bożego i modlitwami, tworząc obrzędy Mszy świętej. Eucharystia nie jest tylko przypomnieniem Ostatniej Wieczerzy. Wierzymy, że Duch Święty rzeczywiście przemienia chleb i wino w Ciało i Krew Chrystusa, choć nie zmienia się ich zewnętrzna postać. Ciało i Krew są ofiarowywane Bogu Ojcu; jest to uobecnienie ofiary złożonej przez Jezusa na krzyżu. Msza święta jest więc uczestnictwem w śmierci Chrystusa, a także w Jego zmartwychwstaniu. Pierwsza Komunia Święta w Parafii Pierwsza Komunia Święta jest wielkim wydarzeniem dla parafii i dla całej rodziny, która przeżywa spotkanie dziecka z Jezusem Eucharystycznym. Przez cały rok katechetyczny, począwszy od września, przygotowujemy się do tego wyjątkowego dnia i święta. Do Pierwszej Komunii przystępuje dziecko przygotowane, które świadomie i w pełni będzie uczestniczyło w Eucharystii. Ten dar zmienia życie człowieka i jednoczy go z Bogiem. Od tego momentu możemy zawsze zbliżać się do ołtarza i przyjmować Chrystusa do swojego serca. Rodzice i bliscy powinni towarzyszyć dziecku w tej niepowtarzalnej drodze zgłębiania tajemnicy sakramentu Eucharystii. Jest rzeczą ważną, by rodzice, którzy są pierwszymi katechetami swoich dzieci, mieli w całej pełni świadomość swojej odpowiedzialności za jak najlepsze ich przygotowanie do tego sakramentu. Temu wszystkiemu mają służyć między innymi katechezy parafialne dla dzieci pierwszokomunijnych. Fundamentem zawsze będzie wspólna niedzielna Msza Święta w kościele, która – jak poucza nas Kościół – jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego. Przygotowanie do sakramentu: - uczestnictwo w katechezie - Uczestnictwo w coniedzielnej Mszy św., oraz w Święta i Rekolekcje - udział w comiesięcznych spotkaniach w parafii - „zaliczenie” przewidzianych pytań, bądź wiedzy i pacierza - dostarczenie dokumentów: RODO oraz świadectwa Chrztu św. (jeśli dziecko było chrzczone poza naszą parafią) Rachunek sumienia dla dziecka pierwszokomunijnego Przypomnij sobie, co dobrego wydarzyło się w twoim życiu. Czy były jakieś spotkania, uroczystości, wyjazdy, które zapamiętałeś? Czy w tym czasie dzięki tobie komuś było lepiej, czy udało ci się komuś sprawić radość? Podziękuj za to Panu Bogu. Podziękuj Panu Bogu za to, że jest twoim kochającym Ojcem. Zastanów się: Czy myślisz o Nim? Czy mówisz Mu, że Go kochasz? Czy ufasz Mu, że troszczy się o ciebie? Czy modlisz się codziennie? Czy w modlitwie pamiętasz o swoich bliskich? Czy na Mszy świętej starasz się skupić, słuchasz czytań i Ewangelii i nie przeszkadzasz innym? Jak często przystępujesz do spowiedzi? Czy nie zaniedbujesz tego sakramentu? Czy imię Boże wypowiadasz z szacunkiem? Podziękuj dobremu Bogu za swoich rodziców i dziadków. Zastanów się: Czy z twojego zachowania mogą poznać, że ich kochasz? Czy słuchasz tego, co ci radzą? Czy jesteś dla nich życzliwy? Czy nie zasmucasz ich swoim zachowaniem - marudzeniem, uporem lub złością? Czy im chętnie pomagasz? Podziękuj Panu Bogu za swoje rodzeństwo. Zastanów się: Czy jesteś dla rodzeństwa dobry? Czy pomagasz rodzeństwu? Czy chcesz mieć wszystko, co najlepsze dla siebie? Czy przepraszasz rodzeństwo i czy umiesz przebaczyć, jak się pokłócicie? Podziękuj Bogu za przyjaciół, koleżanki i kolegów. Zastanów się: Czy dobrze o nich myślisz? Czy nie obgadujesz ich? Nie wyśmiewasz? Nie robisz im na złość? Czy cieszysz się z ich sukcesów, czy im nie zazdrościsz? Czy umiesz się z nimi dzielić tym, co masz? Czy stajesz w obronie słabszych? Podziękuj Bogu za siebie, za wszystko, czym Bóg cię obdarzył - zdrowie, rozsądek, zdolności. Pomyśl: Czy dbasz o swoje zdrowie? Czy można na tobie polegać? Czy dotrzymujesz słowa? Czy jesteś prawdomówny? Czy nie przeklinasz? Czy dobrze wykorzystujesz czas, który Bóg ci daje - nie jesteś leniwy, nie marnujesz czasu przed telewizorem i komputerem? Czy oglądasz rzeczy (filmy) dobre dla ciebie? Czy wypełniasz swoje domowe i szkolne obowiązki? ŻAL ZA GRZECHY Przepraszam Cię, dobry Boże, że z powodu moich grzechów oddaliłem się od Ciebie. Żałuję bardzo za wszelkie zło, które uczyniłem - to, które pamiętam, i to, o którym już zapomniałem. Ty wiesz, że Cię kocham i chcę zawsze być blisko Ciebie. Panie Boże, bardzo chcę nie grzeszyć więcej i nie zasmucać Cię moim postępowaniem. Duchu Święty, daj mi moc wytrwania w dobrym. Pomóż mi dotrzymać mojego postanowienia. Amen.
Odnowienie Przyrzeczeń Chrztu świętego (Komunia Generalna) Przygotowanie do Odnowienia Przyrzeczeń Chrzcielnych W diecezji płockiej od 1910 roku istnieje praktyka Generalnej Komunii św. Ten zwyczaj został wprowadzony z inicjatywy bł. abpa Antoniego Juliana Nowowiejskiego. Obecny kształt i forma funkcjonuje od 1984 r. i nosi nazwe Odnowienie Przyrzeczeń Chrzcielnych. Główna myśl i założenia tej Uroczystości ukierunkowane zostały na związek między chrztem i Eucharystią. Przygotowanie do tego ważnego wydarzenia w życiu dziecka, odbywa się poprzez: • wychowanie religijne w domu, • praktykowanie życia sakramentalnego (spowiedź i Eucharystia) • uczestnictwo w życiu Kościoła (np. przynależność do grup takich jak: ministranci, bielanki) • katechizację szkolną. Rodzice wyrażając wolę, aby ich dzieci przystąpiły do Odnowienia Przyrzeczeń Chrzcielnych, aprobują jednocześnie powyższą formułę przygotowań do tego wydarzenia. 1. Formacja religijna w domu: a) dobrze jest, gdy w domach praktykowana jest wspólna modlitwa (np. wieczorna), b) piękną praktyką jest czytanie w domu Pisma Świętego, c) warto powrócić do tradycji błogosławieństwa dzieci (np. przed ich wyjściem do szkoły), d) należałoby rozmawiać z dziećmi na tematy religijne, e) bardzo ważne jest świadectwo wiary rodziców, f) dobrze byłoby, aby cała rodzina wychodziła wspólnie do kościoła na niedzielną Mszę Świętą. 2. Formacja religijna w parafii: a) obecność na niedzielnej Mszy Świętej, b) zaleca się: praktykę pierwszych piątków miesiąca (spowiedź i Komunia Święta), c) zachęca się także do uczestnictwa w nabożeństwach w okresie całego roku liturgicznego, d) obecność na spotkaniach w parafii katedralnej, 3. Formacja w szkole a) uczestnictwo w katechezie, b) angażowanie się w przygotowania np. jasełek lub innych inicjatyw organizowanych przez katechetów, c) przynależność do kół i wspólnot jak choćby asysta procesyjna, ministranci czy różaniec dla dzieci 4. Dokumenty: a) podczas spotkania organizacyjnego w październiku rodzice składają deklarację – zgłoszenie dziecka do Odnowienia Przyrzeczeń Chrzcielnych, b) dla dzieci będących spoza parafii katedralnej, rodzice muszą uzyskać zgodę parafii do której należą, dołączają ją do zgłoszenia, c) jeśli dzieci były chrzczone w innej parafii, należy również dostarczyć metrykę chrztu św. (metryka wydawana jest tylko w tej parafii, gdzie miał miejsce chrzest), metrykę należy dostarczyć najpóźniej podczas spotkania w lutym; jeśli dziecko przystępowało do Pierwszej Komunii Świętej w naszej parafii, nie trzeba po raz drugi dostarczać metryki chrztu św., d) jeśli dziecko uczęszcza do szkoły nie należącej do parafii, potrzebne jest również zaświadczenie/opinia od katechety (chodzi o potwierdzenie, że dziecko uczęszcza na katechezę szkolną).